Kendimizi Anlamaya Çalışmak

 

"Ruhun derdi içinde ve kaçamaz kendi kendinden." 

-Horatius

Öyle sanıyorum ki bir çoğumuz bir dostumuzla oturup, dostumuzun derdini  masa dertten alev alıncaya kadar dinledikten sonra ona öğütler veririz. Dostunuz avuntu değil de öğüt isteseydi ve uysaydı bunlara eğer, verdiğiniz öğütler yüksek ihtimalle işe yarardı. Ve yine bir çoğumuz verdiğimiz öğütlerden o kadar eminizdir ki hiç şüphesiz işe yarayacağını düşünürüz. Yalnız kaldığımızda öğütlerimizle kıvanç bile duyarız. Bana öyle geliyor ki bunu kişi kendine kolay kolay uygulayamaz. Dostunun sorununa bu kadar çabuk çözüm bulmasının sebebi sorunu tüm çıplaklığıyla dışarıdan  görmesidir. Başını, sonunu...

Dünyanın özgün şekli neredeyse uzaya çıkılmadan tam olarak bir açıklığa kavuşmadı. Aynı zamanda balıklar okyanustan başka bir dünya bilmez derler. Zihnimizde ki sorunu tam anlamıyla saptayamamak, kolay çözüm üretip eyleme geçememekte buna benzer. Eğer sorunu "tüm çıplaklığıyla" görürsek, ona çözüm üretebiliriz. Dostumuzu karşımızdan alıp on dakikalığına evine gönderelim ve onun yerine kendimizi oturtup dostumuzmuș gibi konuşup sorunu bulup, ona öğüt vermesi, dinlemesi, bir ayna yaratması  kendine dışarıdan her açıyla bakması büyük kâr olur bence. Bir yerde okumuştum "Gelişimimiz için bir aynaya ihtiyacımız var" diyordu düşünür. Ruhumuza dışarıdan bakarak neresinin karanlık olduğunu görebiliriz, buna mukabil ruhun sürekli içinde olmak,  nerede neyin olduğunu bilmeyi zorlaştırır. İçinizden, ruhunuza bağlı olarak bir çift gözün çıkıp sizi dışarıdan yoklaması dileğiyle...

"Onlar kendileriyle değil, başkalarıyla konuşmayı öğrendiler"

Cicero