Pablo Neruda - Unutmak Yok

 

''Nerelerdeydin?'' diye sorarsan

''Hep eskisi gibi'', diyeceğim.

Toprağı örten taşlardan söz edeceğim,

Sürdükçe kendini harcayan ırmaktan;

Ben yalnız kuşların yitirdiklerini bilirim,

Gerilerde kalan denizi bilirim, bir de ağlayan ablamı.

Neden ayrı adlarla yazılıyor ülkeler,

Neden günler yeni günleri izliyor?

Neden koyu bir gece birikiyor ağızda?

Neden ölüler?

Nereden geliyorsun diye sorarsan,

Bölük pörçük kelimelerle konuşmak zorundayım,

Ağzı zehir gibi akan araçlarla,

Çoğu çürümeye yüz tutmuş hayvanlarla

Ve avutamadığım yüreğimle...

Andaç değil yanımızda götürdüklerimiz.

Unutuşta uyuklayan sarımsı kumru değil,

Yaşlarla kaplı yüzler,

Boğazımıza yapışan eller

Ve yapraklardan sıyrılan şey:

Aşınmış bir günün karanlığı,

Acıyı kanımızda atmış bir günün.

İşte menekşeler, işte kırlangıçlar

Bize sevinç veren ne varsa,

Geçici ve küçük duyarlıkların

Yan yana göründüğü süslü kartpostallarda.

Ama bu sınırın ötesine geçmeliyim,

Dişlemeliyim sessizliğin çevresindeki kabuğu,

Ne karşılık vereceğimi bilemem:

Öyle çok ki ölüler,

Ve öyle çok ki al güneşte yarılmış hendekler,

Ve öyle çok ki gemilere vurulan miğferler,

Ve öyle çok ki öpüşlerle kilitli eller,

Ve öyle çok ki unutmak istediklerim...

                                                                                                                    

                                                                                                                         PABLO NERUDA